“ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတစ္စရဲ႕ အႏုပညာဟာ နက္ရႈိင္းျခင္း ျဖစ္ေနခဲ့ပါလွ်င္...မိမိ၏စိတ္အား မေမ့မေပ်ာက္ စိုးမိုးႏုိင္ျခင္း ဆိုတဲ့ အႏုပညာကေရာ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခု မည္ပါရဲ႕လား....“


ေတြ႔ဆံုျခင္းေတြမွာ ရင္းႏွီးမႈေတြ ေရာပါေနတယ္

ရင္းနွီးမႈေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ခင္မင္မႈအတိုင္းအတာေတြ အျပည့္အသိပ္ ေနရာယူလို႕...

အဲဒါေတြရဲ႕ေနာက္ကေတာ့ ၾကည္ႏူးမႈေတြ ၊ တြယ္တာျခင္းေတြ......

ရင္ခုန္ျခင္းေတြ မဟုတ္ရပါပဲနဲ႕ ေပ်ာ္ရြင္မႈေတြ စီး၀င္ေနရျခင္းဟာ.....ကာရန္မကိုက္တဲ့ သံစဥ္တစ္ပုဒ္ကို ဆိုျငီးေနရသလိုပါပဲ
စိတၱဇဆန္လိုက္တာ

သက္ဆိုင္သူမဟုတ္ရပါပဲ ေမ့ေပ်ာက္မရႏိုင္ျခင္းေတြကေရာ ခ်စ္ျခင္း အႏုပညာရဲ႕ တစိတ္တေဒသမ်ားလား..
............................

ပြင့္လင္းရာသီတစ္ခုရဲ႕ ေႏြဦးနံနက္ခင္း တစ္ခုဟာ က်ြန္မဘ၀အတြက္ တြယ္တာမႈ အႏုပညာ ေတြကာရံထားတဲ့ ေမွာ္၀င္ခန္း အစ ေတြမွန္း တကယ္ပဲ သတိမထားမိခဲ့ဘူး ။ မူလတန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရတဲ့ၾကတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ အကိုျဖစ္သူရဲ႕ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေတြ....

အသားျဖဴျဖဴ ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႕သူကေတာ့ “ျဖိဳးေ၀စိုး“ လို႕အမည္ရတယ္ ။ နာမည္ေျပာင္ကေတာ့ “စုိးသူ“ တဲ့ ။ ၈၀ ရာခုိင္နႈန္းစိုးသူနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္မို႕ သူ႕ကို “စုိးသူ“လို႕ပဲေခၚခဲ့ၾကတယ္ ။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အရပ္ပုပု အသာညိဳညိဳနဲ႕ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ရဲ႕သားျဖစ္သူကေတာ့ “ထြန္းျမင့္ထြန္း“ဆိုသူေပါ့ ။ သူ႕ရဲ႕အက်င့္ကေတာ့ ေရခဲေခ်ာင္းေတြ တပံုတပင္၀ယ္ကာ ပန္းကန္လံုး တစ္လံုးထဲထည့္လို႕ ဇြန္းၾကီးၾကီးနဲ႕ အားရပါးရ စားတတ္သူ ။

ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အရပ္ရွည္ရွည္ အသားခပ္လတ္လတ္ နဲ႕ စကားထစ္တတ္သူ “ေအာင္ႏိုင္စိုး“ ဆိုသူပါ ။ နယ္က တဆင့္ေက်ာင္းတက္ရသူမို႕ ကိုကို႕နဲ႕ပိုလို႕အေနနီးသူေပါ့ ။ စကား ေျပာရင္ ထစ္ထစ္ ထစ္ထစ္ နဲ႕မို႕..သူစကားေျပာရင္ လိုရင္းေရာက္ဖို႕ အခ်ိန္ယူရတယ္ ။ ဒီၾကားထဲ ခင္မင္သူေတြရဲ႕ အစအေနာက္ ကိုပါခံရေသးတယ္ ။ သူ႕ကို စရင္းေနာက္ရင္းနဲ႕ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုး စကားထစ္ကုန္တဲ့အထိ ျဖစ္ေအာင္ကို ေနာက္တတ္ၾကတယ္ ။

သူတို႕ေတြကေတာ့ အကိုျဖစ္သူရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့ ။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားၾကီးေတြ ဆိုပါေတာ့ ။ က်ြန္မတို႕ေန ရပ္ဟာ အထက္တန္းေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ျဖစ္ေနေလေတာ့ အားလံုးရဲ႕စုရပ္ဟာ က်ြန္မတို႕အိမ္ကလြဲလုိ႕ အျခား မရွိေပါ့ ။

မူလတန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသူၾကီး က်ြန္မက ပဲမမ်ားတတ္သလို အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ ကိုကိုႏွင့္ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း မ်ားကလည္း ခ်စ္သူမထားတတ္ၾကေတာ့ အရာရာဟာ ေရတစ္စက္လို သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္လို႕ အပစ္ကင္းကင္း လတစ္စင္းလိုပါပဲ ။
ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကတဲ့ ေန႕ရက္ေတြက သမရိုးက် ဆန္သလို ၊ ေႏွာင္ဖြဲ႕ခဲ့ၾကတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြကလည္း ခ်ည္ေႏွာင္ရစ္ပတ္ ျဖဴ စင္ သင္းသန္႕လို႕....။

စေနသားကုိကိုက စိတ္မရွည္တတ္သလို ၊ လံုးေထြးရစ္ပတ္မရွိလွတဲ့ က်ြန္မတို႕ေမာင္ႏွမရဲ႕ ရင္းႏွီးမႈက တစိမ္းမဆန္ရံုတမယ္ပါပဲ ။ ကိုကို နဲ႕က်ြန္မက ၈ႏွစ္ကြာတာမို႕ဖုတ္ေလတဲ့ ငါးပိရွိတယ္ေတာင္ မထင္ခဲ့ပါဘူး ။ စိတ္ၾကီးတဲ့ ကိုကို႕ကို စာလည္းမေမးရဲခဲ့ပါဘူး။ သခ်ာၤေတြ အခက္ေတြ႕တိုင္း ေျဖရွင္းသင္ျပေပးခဲ့တာက စိတ္မရွည္မႈေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရတယ္ ။ က်ြန္ မရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို ေျဖရွင္းေပးသူက ကိုကို႕ရဲ႕အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ “ကိုေအာင္ႏိုင္စိုး“ ပါ။

ကိုကို က်ြန္မကို ဆူတုိင္း ျပန္လည္ရန္ေထာင္သူကလည္း “ကိုေအာင္ႏိုင္စိုး“ ပါပဲ ။

“ မင္းကြာ...ကေလးကို မဆူပါနဲ႕..နားမလည္ရင္ ေသခ်ာရွင္းျပေပးမွေပါ့ကြ “ လို႕အျမဲအလိုလိုက္ခဲ့သူပါ ။ သူ႕မွာ ခင္တြယ္စ ရာ ညီမ မရွိေတာ့ က်ြန္မကို သူ႕ညီမလိုပါပဲ ။ အလုိလုိက္တယ္ ၊ခင္တြယ္တယ္ ၊ သံေယာဇဥ္ေပါ့ေလ ။ ဘန္းစကား ေတြ ေခတ္စားခ်ိန္မွာ သူ က်ြန္မကို ေခၚတာက “ စတု ၀ေတ “တဲ့ ။

.................................

အခ်ိန္ရာသီေတြ တျဖည္းျဖည္းတိုက္စားလို႕ အသက္ေတြလည္းၾကီးရင့္လာခဲ့ျပီေလ ။ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ ေလာကၾကီးရဲ႕ေအာက္မွာ က်ြန္မတို႕အားလံုး ေျပာင္းလဲမႈေတြကိုယ္စီနဲ႕ အသက္ရွင္လို႕ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဘ၀ခရီးကို အံတုၾကရဦးမွာေပါ့ ။

“လ“ ကို “ႏွစ္ “ ကတိုုက္စားလာေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္နယ္စီ ေရာက္ေနၾကသည္ေပါ့ ။ စိုးသူ ဆိုသူက ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး တစ္ခုနဲ႕ ေနသားတက် ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုထြန္းျမင့္ထြန္း ဆိုသူက ဖခင္ျဖစ္သူဆန္စက္မွာ ၀င္ကူလို႕ ၊ကိုေအာင္ႏိုင္စိုးဆိုသူကေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဲဳ႕မွာ တကၠစီေမာင္းကာ အသက္ေမြးေနၾကသည္..တဲ့ ။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူၾကီး က်ြန္မကလည္း စီးပြားေရးေမဂ်ာနဲ႕လံုးေထြးေနရသည္ပဲေလ။ အိမ္နဲ႕ခြဲလို႕ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ မေယာင္မ လည္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ ကိုေအာင္ႏိုင္စိုးဆိုသူနဲ႕ မထင္မွတ္ပဲ ျပန္ဆံုခြင့္ရခဲ့တယ္ ။ အဲဒီေန႕က စလို႕ က်ြန္မက်ဴရွင္ယူရာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက “ေက်ာ္ ၾကီး“ အတန္းခ်ိန္တိုင္းကို ၾကိဳပို႕လုပ္ေပးခဲ့ေသးတယ္ ။ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ညီမျဖစ္သူ ၊ စားအိမ္ ေသာက္အိမ္ ျဖစ္တဲ့ က်ြန္မတို႕အိမ္မွာပဲ ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့သူဆိုေတာ့ က်ြန္မ မိသားစုနဲ႕ေ၀းကြာေနခ်ိန္မွာ ေစာက္ေရွာက္ေပးခဲ့ သူမို႕ က်ြန္မရဲ႕ အားကိုးရာဟာ သူပါပဲ ။

ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ၊ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ၾကတဲ့ အျဖဴေရာင္ သံေယာဇဥ္ေတြ နဲ႕ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တဲ့ အတိတ္ရဲ႕ ကာလာမဲ့ အေရာင္ေတြေနာက္မွာ အားနာတာေတြ ၊ သူစိမ္းဆန္တာေတြ ၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္မႈေတြ ၊ ဟန္ေဆာင္ျခင္းေတြ စီး၀င္မေနခဲ့ပါဘူး ။ ျပန္ေတြ႕ေတာ့လည္း အရင္အတိုင္းပါပဲ ။ ခင္ခင္မင္မင္ ၊ ၾကင္ၾကင္နာနာ အမူအယာ ေတြအျပည့္နဲ႕။ က်ြန္မတို႕ေတြ လြပ္လပ္ခဲ့ ၾကတယ္ ။ က်ြန္မတို႕ရဲ႕ ရင္းႏွီးမႈမွာ အေရာင္ေတြမပါဘူး ။ ေႏွာင္ၾကိဳးေတြ မပါဘူး ။ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းနဲ႕ တကယ္ကို လြပ္လပ္ တဲ့ ငွက္ေတြလိုပါပဲ ။ က်ြန္မတို႕ၾကားမွာ အထင္လြဲစရာေတြ မရွိဘူး ။ သူမ်ားေတြျမင္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေတြထင္ကုန္ေတာ့မွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ မရွိဘူး ။ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ကြာတဲ့ က်ြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္က ကစားကြင္းေတြၾကားမွာ ခုန္ေပါက္ရင္း တရိစၦာန္ ဥယ်ဥ္ထဲက က်ြန္မခ်စ္တဲ့ ေမ်ာက္ေတြနားမွာ ေပ်ာ္ျမဴးရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ့ဘူးတယ္။

အပ်ိဳေပါက္စ က်ြန္မကို ရွက္မွန္းသိလုိ႕ ေနာက္ခဲ့တာေတြကို ျပန္သတိရေနေသးတယ္ ။ ပန္းျခံေတြထဲမွာ အတြဲေတြျမင္တိုင္း မထိတထိ ေနာက္တတ္လြန္း လို႕ ခလုတ္တိုက္ လဲမတတ္ျဖစ္တဲ့အထိ ရွက္ခဲ့ဖူးေသးတယ္ ။ အတြဲေတြျမင္ရင္ ရွက္တတ္တဲ့ က်ြန္မ ကိုသူက

“ ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း စတု၀ေတ “
“ဘာလဲ ဘာျပတာလဲ..ဘာကိုၾကည့္ရမွာလဲ “
“ ၾကည့္စမ္းပါ..ဟိုဘက္မွာ ၾကည့္လိုက္စမ္း..ဟိုအတြဲေတြဘာေတြလုပ္ေနလဲ“ ဆိုျပီး လက္ညွိးထိုးျပေတာ့
“ဟာ“ ဆိုျပီး ရွက္ရွက္နဲ႕လွည့္ေျပးလိုက္တာ လွဲမတတ္ပါပဲ ။ ရင္ေတာင္ မခုန္ဖူးေသးေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ျမင္ရင္ ၾကည့္လည္း မၾကည့္ရဲသလို ရွက္လည္းရွက္တယ္ ။


ဖက္ရွင္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ က်ြန္မက ေမေမ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ စက္ခ်ဳပ္ပညာကို သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့တယ္ ။ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူ ဘ၀ကစလို႕ သူမ်ားနဲ႕ မတူေအာင္ စတိုင္ထြင္လို႕ ၀တ္ခဲ့ေသးတာကို အမွတ္ရမိတယ္ ။ အဆန္းေတြနဲ႕ က်ြန္မကို ဂရုစိုက္ခဲ့ တာကလည္း အနီးဆံုးလူ သူပါပဲ ။ စကတ္ သံုးလႊာေတြ ေခတ္စားေနခ်ိန္မွာ က်ြန္မက ေလးလႊာစကတ္ရေအာင္ ခ်ဳပ္တတ္သလို မဂၢဇင္္းထဲက ေမာ္ဒယ္လ္ေတြရဲ႕ ဒီဇိုင္းေတြကိုလည္း ျဖတ္ညွပ္ကပ္ ေပါင္းစပ္လို႕ သူမ်ားနဲ႕ထူးေအာင္ ထြင္တတ္သူ...။

“ ဒီ အကၤ်ီဇစ္ က နဲနဲအေပၚဆြဲတင္လို႕ မရေတာ့ဘူးလား“
ဟင့္အင္း မရေတာ့ဘူး ဒါေနာက္ဆံုးပဲ ။

“ ဒီ စကတ္က ဘယ္လိုစတိုင္လဲ “
အဲဒါ ထြင္ထားတာေလ ဘယ္သူမွ မ၀တ္ဖူးေသးဘူး

“ ဒီ ဒီဇို္င္းကေရာ ထြင္ထားတာပဲလား “
ဟုတ္တယ္ေလ ဘယ္ဒီဇိုင္နာမွ မထြင္ဖူးေသးဘူး မဂၢဇင္းေတြထဲက ၾကိဳက္တာေတြကို ေပါင္းစပ္ထားတာ ။

“ လည္ပင္းက နဲနဲ ဟိုက္ေနတယ္“
ေအာ္...ဒီစတိုင္က အဲဒီလိုမွ ၾကည့္ေကာင္းမွာေလ ။ မဟိုက္ရင္ ဘယ္ၾကည့္မေကာင္းမလဲ ။

စသျဖင့္ အေသးစိတ္က အစ လိုက္ၾကည့္လို႕ ဂရုစိုက္ေပးခဲ့တာ ။


အရိပ္လို အနားမွာ အလိုလိုက္ေပးတဲ့ သူ႕ကို ကိုကို႕အရွိန္နဲ႕ စိုးခ်င္တိုင္းစိုးလို႕ အျမဲအႏိုင္က်င့္ခဲ့တယ္ ။ ဒါ့အျပင္ ေက်ာင္း ကိစၥေတြေၾကာင့္ သူ႕တကၠစီ ကိုေခ်ာဆြဲလို႕ ဒုကၡေပးခဲ့ဖူးတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ ။ ဒါေတြကို သူတစ္ခါမွ ညည္းျငဴတာ မၾကားခဲ့ရဘူး ။ အျပင္ကိုသြားတိုင္း က်ြန္မတို႕ရဲ႕ ဆုံမွတ္ေနရာက “သမိုင္းလမ္းဆံု“ ပါ။ သမိုင္းလမ္းဆံုက ေၾကးအိုးဆိုင္က က်ြန္မတို႕ အားေပးေနက်ေပါ့ ။ က်ြန္မတို႕ရဲ႕အမွတ္တရ ေနရာလည္း ျဖစ္တယ္ေလ ။ သက္ဆိုင္သူေတြ မဟုတ္ၾကသလို အေပး အယူလည္း မရွိဘူး ၊ ေႏွာင္တြယ္မႈေတြလည္း မရွိဘူး ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ က်ြန္မတို႕ ခင္မင္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတာပါ။

................................

ေက်ာင္းျပီးေတာ့ က်ြန္မတို႕ေတြ မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး ။ သူလည္း သူ႕လမ္းသူေလွ်ာက္လို႕ က်ြန္မလည္း သင္တန္းမ်ိဳးစံုၾကားမွာ မအားလပ္ပါဘူး ။ ေ၀းကြာေနတဲ့ မိသားစုေတြကို လြမ္းဆြတ္ရင္း ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ အနာဂတ္အတြက္ က်ြန္မအားယူ ရင္း အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္ ။

တေျမဆီ ေ၀းေနၾကေပမယ့္ ဆက္သြယ္ေရးရဲ႕အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အိမ္ေထာင္က်လို႕ ဘယ္သူေတြက ေတာ့ မြဲကုန္ၾကျပီ ။ ဘယ္သူ႕ေတြက ကြယ္လြန္လို႕ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ကိုေရာက္သြားျပီ....စသျဖင့္ အားလံုးသိခဲ့ရတယ္
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကိုေအာင္ႏိုင္စိုး အိမ္ေထာင္က်သြားျပီ ဆိုတဲ့ သတင္းကိုၾကားခဲ့ရတယ္ ။ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ မသိရေပမယ့္ ဘယ္လို ဇနီးမ်ိဳးျဖစ္မလဲဆိုတာကိုေတာ့ သိခ်င္ေနမိခဲ့တယ္ ။ ဘယ္လိုမွ မခံစားခဲ့ရေပမယ့္ ဇနီးေကာင္းတစ္ေယာက္မွ ဟုတ္ရဲ႕ လားဆိုတဲ့ အေတြးေလးေတာ့ ၀င္ခဲ့မိတယ္ ။ မဂၤလာပြဲကို မခ်ီးျမွင့္ခဲ့ရလို႕ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရံုက လြဲလို႕ အရာတိုင္းဟာ သူ႕အ လိုလို ျပီးဆံုးသြားတာပါပဲ ။ တိုက္စားလာတဲ့ သကၠရာဇ္ေတြရဲ႕ေနာက္မွာ လႈပ္ရွားရုန္းကန္းရင္း ကုန္ဆံုးလိုက္ ၊ ရရွိလိုက္ ၊ သစ္လိုက္ ေဟာင္းလုိက္နဲ႕ ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြဟာ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာတာပါပဲေလ ။

ဘယ္အရာမွ မျမဲတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ တစ္ခါတစ္ေလလည္း တစ္ေယာက္တည္း ၊ တစ္ခါတစ္ေလလည္း အေဖာ္ေတြနဲ႕ ၊ တစ္ၾကိမ္ တစ္ခါ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ရခဲ့ရင္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါေတာ့ ငိုေၾကြးရမွာပါ ။ ဒီအခ်ီမွာ ေအာင္ႏိုင္သူျဖစ္ေနေပမယ့္ ေနာင္တစ္ခ်ီမွာ ရႈံးႏွိမ့္သူ ျဖစ္သြားႏိုင္တာေတြဟာ ေလာကနိယာမထဲက မွန္ကန္မႈေတြပဲ မဟုတ္လား ။

............................................

ဒီလိုနဲ႕ က်ြန္မ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာလိုက္တာ ၂၀ ေက်ာ္လို႕ ၃၀နားေတာင္ နီးလာခဲ့ျပီ ။ အတိတ္ဟာ အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္ ဆိုေပမယ့္ ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဟာ အျမဲတမ္းေႏြးေထြးေနတယ္ဆိုတာ ယံုႏိုင္စရာ ေကာင္းပါ့မလားပဲ ။ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြ မပါတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳး ၊ အေပးအယူမပါတဲ့ လြပ္လပ္မႈမ်ိဳး ၊ ကေလးဘ၀လို ခုန္ေပါက္ကစား ခဲ့ဖူးတဲ့ ရသမ်ိဳး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာမႈ တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ျပီေလ ။

အတိတ္ရဲ႕ ရပ္၀န္းေလးကို ျဖတ္သြားမိတိုင္း သူ႕ကိုသတိရေနမိတယ္ ။ တကၠစီေတြျမင္တိုင္း တစ္ခ်ိန္က အႏိုင္က်င့္ခဲ့ဖူးတဲ့ စကား ထစ္ထစ္နဲ႕ စတု၀ေတ လို႕ေခၚခဲ့ဖူးသူကို သတိရတယ္ ။ က်ြန္မကို အျမဲဂရုတစိုက္ေ၀ဖန္တတ္သူကို သတိရတယ္ ။ တစ္ခ်ိန္က စာျပေပးဖူးတဲ့ စိတ္ရွည္တတ္တဲ့ ကိုကို႕သူငယ္ခ်င္းကိုလြမ္းတယ္ ။ စတိုင္ပန္နဲ႕ ရွပ္အက်ၤီ အျမဲ၀တ္ကာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက ေက်ာ္ၾကီး က်ဴရွင္ေအာက္မွာ တကၠစီ တစ္စီးနဲ႕ ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ သူ႕ကို သတိရမိေနတယ္ ။ က်ြန္မရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အျမတ္တႏိုး
ျဖဴစင္စြာ ရွိေနေပးခဲ့တဲ့ သူ႕ကုိ သိပ္ကုိ သတိရမိေနတယ္ ။ အထူးသျဖင့္ မျဖဴမစင္ ခ်ဥ္းကပ္လာသူေတြနဲ႕ေတြ႕ရင္ သူ႕ကို ပိုလို႕ လြမ္းမိပါတယ္ ။ အမွတ္တရ ရင္ထဲမွာ ရွိေနျခင္းဟာ စြဲလမ္းျခင္း အႏုပညာလား ဒါမွမဟုတ္ အျဖဴေရာင္ သံေယာဇဥ္ေတြရဲ႕ အ ဆံုးသတ္ နိဂံုးလား ဆုိတာ က်ြန္မ မသိရွိေသးခင္မွာပဲ အေျဖရွာမႈကို ရပ္နားလိုက္ရတယ္ ။


က်ြန္မ အတိအက်မသိတဲ့ ရာသီတစ္ခုမွာ က်ြန္မမသိရေသးတဲ့ ေရာဂါတစ္ခုနဲ႕ က်ြန္မမသိတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေလာကၾကီးထဲကေန ထြက္သြားခဲ့ျပီ..တဲ့။ က်ြန္မ အေျဖမသိတဲ့ ခံစားမႈကို ခံစားေနရတယ္ ။ ႏွေျမာတာလား ၊ ငိုခ်င္တာလား ၊ ေျဖဆည္မရတာလား ဘာမွ ေ၀ခြဲလို႕မရႏိုင္ေပမယ့္ က်ြန္မရင္ထဲမွာ မေကာင္းဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အျဖဴေရာင္ သံေယာဇဥ္ေတြရဲ႕ေနာက္က သူတစ္ေယာက္ ကို က်ြန္မေမ့လို႕မရတာ ခ်စ္ျခင္း ရဲ႕ အႏုပညာ တစ္ခုလား....။

ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အႏုပညာ ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုလို႕ ....ခ်စ္ျခင္း အႏုပညာ ရဲ႕ အေျဖဟာ

တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဂရုစိုက္ျခင္း
ေမ်ာ္လင့္ျခင္း မရွိတဲ့ ေပးဆပ္ျခင္း
ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုသာ ေရွးရႈျခင္း
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေဖးမျခင္း
ဟန္ေဆာင္ျခင္း မရွိတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း
အေပးအယူမရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ...ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ က်ြန္မတို႕ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ဟာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အႏုပညာ မည္မွာပါ

ခက္ခဲနက္နဲလွတဲ့ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အႏုပညာဟာ လိုုက္လို႕မမွီႏိုင္ေအာင္ကိုေလးနက္လြန္းလို႕ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဖို႕ရာ မလြယ္လွပါဘူး ။
အဲဒီ နားလည္ရခက္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းအႏုပညာထဲမွာ က်ြန္မ စီး၀င္ခဲ့ဖူးတယ္ ။ ေလးနက္ခဲ့ဖူးတယ္ ။ ရင္ထဲမွာ အစိုင္အခဲတစ္ခု အျဖစ္ တည္ရွိေနခဲ့တယ္ ။ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ရွိေနဆဲ ၊ေသဆံုးသြားေပမယ့္ ရွင္သန္ဆဲ ၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေပမယ့္ သတိရေနဆဲ ၊ ဘယ္ လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရင္ထဲက ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အႏုပညာကေတာ့ ရွင္သန္ဆဲပါ.....။


( ေကာင္းရာ ဘံုဘ၀မွာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာ စံစားရင္း ခံစားႏိုင္ပါေစ)

မာနဆူး



ခ်စ္သူမ်ားေန႕ မတိုင္မီ ဒီတစ္ညမွာပဲ
ႏွလံုးသားက တစ္စံုတစ္ခု ....
ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးခုန္ထြက္သြားတယ္

ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ .....
အခ်စ္စစ္နဲ႕အတူ .....
တဆပ္ဆပ္တုန္ေနတဲ့ႏွလံုးသားနဲ႕........
ငိုေၾကြးေနတဲ့ မဲ့ျပံဳးေလးတစ္ပြင့္.....
ေၾကြလြင့္ခဲ့ျပီေပါ့.....

ဆူးရွိလို႕တဲ့လား .....

ပန္းေလးမွာလည္း မာနနဲ႕ပါ
ပန္ခ်င္သူတိုင္း မဆြတ္ခူးေစဖို႕
ကာရန္ခြင့္ မာနဆူးေလးေတာ့ေပးသင့္တာေပါ့

မာေက်ာတဲ့ေတာင္တန္းေတြမွာလည္း
မာေက်ာတဲ့ မာနနဲ႕....

ျမင့္မားတဲ့ တိမ္ေတြမွာလည္း
ျမင့္မားတဲ့ မာနနဲ႕ တဲ့....

အဲဒီေတာ့ ...
ငါ့မွာလည္း မာနဆူးရွိတယ္
ဒါကို အျပစ္လို ျမင္တယ္လား
ငါ့ကိုေျပာေလ ။....။